Een werkneemster komt je kantoor binnen stormen.

Ze loopt rechtstreeks op jouw bureau af.

“Kan ik op korte termijn een afspraak bij de bedrijfsarts krijgen?”, vraagt ze met een indringende blik.

Je weet dat ze niet ziek is. Ze staat in ieder geval niet ziek gemeld. Dat weet je zeker.

Wat doe je?

Meteen de afspraak regelen?

Of ga je toch eerst zelf even met haar zitten, om een paar vragen te stellen?

Om te bekijken of het inzetten van de bedrijfsarts slim is…

Recent had ik van 2 verschillende klanten de hr-manager aan de lijn die mij dit vroegen.

In beide gevallen zei ik:

“Ga eerst zelf het gesprek aan met de werknemer.”

Ik bespeurde wat terughoudendheid.

“Mag ik dat doen? Doorvragen naar de reden waarom ze de bedrijfsarts wil zien?”

Om misverstanden te voorkomen: ik ben voor inzet van de bedrijfsarts als dat nodig is.

En soms is dat nodig.

Nog voor er sprake is van een ziekmelding.

En kun je – juist – een langdurige ziekmelding daarmee voorkomen.

In zo’n geval zou je toch gek zijn om de toegang naar de bedrijfsarts te blokkeren?

Dan heeft inzet van de bedrijfsarts vóór de ziekmelding immers een duidelijke toegevoegde waarde.

Maar dat is niet vaak het geval, hoor.

Vaak is inzet van de bedrijfsarts in preventieve zin een slechte investering.

Die preventieve rol van de bedrijfsarts wordt namelijk gruwelijk overschat.

En misschien nog wel het meest door bedrijfsartsen zelf.

Kijk.

Bezoeken aan de bedrijfsartsen worden veel effectiever wanneer ze een concreet doel hebben.

Concrete antwoorden van de bedrijfsarts op concrete vragen van jou, dus.

Dat geldt voor reguliere spreekuren, maar natuurlijk ook voor situaties wanneer er nog geen sprake is van een ziekmelding.

Wanneer je werknemers ongehinderd toegang verschaft – zonder eerst zelf even met de werknemer te zitten – kun je ook geen concrete vraag voorleggen aan de bedrijfsarts. En hiermee neemt de kans op een niet-zo-effectief-spreekuur, aanzienlijk toe.

Bovendien.

Zodra je een werknemer zonder vooroverleg naar de bedrijfsarts stuurt, ben je vanaf dat moment toeschouwer.

Het enige wat je daarna kan doen is: afwachten.

Afwachten of er een terugkoppeling van de bedrijfsarts komt (veel bedrijfsartsen koppelen niets terug over preventieve spreekuren).

Afwachten of je nog wat van je werknemer hoort.

Misschien besluiten bedrijfsarts en werknemer onderling wel dat een ziekmelding op zijn plaats is. En heel misschien vinden bedrijfsarts en werknemer het verstandig om vanaf nu 4-wekelijks bij elkaar te komen. En wie ben jij om dat nu te blokkeren…?

Je hebt jezelf buiten het speelveld geplaatst.

En wordt het dus ook lastig om betrokken te blijven bij het werken aan de oplossing.

Ook snappen werknemers vaak helemaal niet wat een bedrijfsarts doet.

(heel veel werkgevers ook niet, maar da’s een ander verhaal)

Door zelf te praten met de werknemer kun je de verwachtingen van de werknemer managen.

Regelmatig merk ik dat zieke werknemers de bedrijfsarts als een soort extra behandelaar zien.

Dan zeggen ze zoiets als: “ik had gehoopt dat hij me wat meer adviezen had kunnen geven met betrekking tot mijn ziekte”.

Tja.

De bedrijfsarts beoordeelt.

Die behandeling waardoor je weer beter wordt, moet een werknemer natuurlijk ergens anders zoeken.

De 2 hr-managers die ik sprak, zijn allebei inderdaad zelf eerst het gesprek met de werknemer aan gegaan.

Wat bleek?

De ene werknemer was door haar behandelaar verteld dat ze naar de bedrijfsarts moest. Zelf zat ze er eigenlijk helemaal niet zo op te wachten.

Een lastige privesituatie zorgde ervoor dat ze de komende weken vermoedelijk minder zou kunnen werken.

De hr-manager en werknemer hebben hier onderling afspraken over gemaakt.

Probleem opgelost.

Zonder ziekmelding.

Zonder bedrijfsarts.

Hr-manager #2 en zijn zieke werknemer kwamen er al snel samen uit dat één of een paar sessies met een coach eigenlijk een veel beter idee was dan een spreekuur bij de bedrijfsarts…

Ook daar lag de oplossing dus buiten de spreekkamer van de bedrijfsarts.

En hoe zit het juridisch gezien?

De vrije toegang tot de bedrijfsarts komt weer terug.

Het wetsvoorstel is nog niet ingediend. Dus hoe dat er precies uit komt te zien, is nog onbekend.

Vrij zal in ieder geval niet betekenen gratis.

De werkgever zal betalen.

En uiteraard: besluiten om wel óf niet de portemonnee te trekken, wil je goed geïnformeerd doen.

Dus ga je – als een werknemer vraagt of hij/zij de bedrijfsarts mag zien – eerst zelf het gesprek met de werknemer aan.

Niet in de laatste plaats voor de werknemer zelf.

Ik verwacht niet dat de wetgever je dat zal verbieden.

© Mark Idzinga