Vakanties.

Hinderlijke onderbrekingen van goed lopende reintegratietrajecten.

Je kent ‘t wel.

Heb je die zieke werknemer na een lange periode van thuiszitten eindelijk terug op de werkvloer. Begint er net een beetje schot in de opbouw te komen. En dan… vakantietijd.

En dus wil je zieke werknemer op vakantie.

Wat te doen?

De vakantie aanvraag weigeren?

Mwoah.

Geen goed plan.

Zieke werknemers zijn eigenlijk net gewone werknemers: ze hebben soms ook behoefte aan vakantie.

Maar…

Er is wel een voorwaarde. Een keiharde voorwaarde.

De vakantie mag het herstel van de zieke werknemer nooit vertragen.

En gelukkig: de meeste vakanties doen dit ook niet.

Die werken juist herstelbevorderend.

Iemand met psychische klachten die gaat wandelen in de Ardennen?

Prima plan.

Iemand met klein fysiek ongemak die een strandvakantie tegemoet gaat?

Zo op het eerste gezicht ook geen probleem.

Een werknemer met hardnekkige rugklachten die wil gaan wild-water-kanoën in Chili?

Wellicht minder verstandig.

In zo’n geval: betrek de bedrijfsarts erbij.

Nee, de bedrijfsarts geeft geen toestemming. Maar hij kan wél adviseren. En de vraag die je hem stelt is dus:

“Vertraagt deze vakantie het herstel van de zieke werknemer?”

Als de bedrijfsarts bang is voor stagnatie, dan weiger je de vakantie.

Natuurlijk.

Jij wil het broze herstel niet in de knop breken. Ook niet voor de werknemer.

Als de bedrijfsarts geen problemen ziet, laat je je werknemer uiteraard lekker van zijn vakantie genieten.

En het opbouwschema?

Dat loopt in gewoon lekker door tijdens de vakantie.

Je mag er immers vanuit gaan dat ook tijdens de vakantie verder herstel en dus toename van de belastbaarheid doorzet.

Zo heb je, nadat je zieke werknemer op vakantie is geweest, een uitgeruste werknemer terug.

Eentje die volledig, of bijna volledig, kan hervatten.

© Mark Idzinga