Het voordeel van een bedrijfsarts met slappe knieën is dat je zelden in conflict komt met je zieke werknemer.

Na de ziekmelding stuur je de werknemer gewoon naar de bedrijfsarts.

Deze beoordeelt de ‘patient’ die voor hem zit als arbeidsongeschikt. En hiermee is het niet-werken medisch onderbouwd.

Net zo lang tot de werknemer weer zin heeft om aan de slag te gaan. Dan komt de werknemer weer terug op de werkvloer en kan het verzuimdossier weer gesloten worden.

Van ziek- tot hersteldmelding valt geen onvertogen woord.

Erg fijn als je van nature conflict-vermijdend bent.

(Het kost ook een paar centen, maar dat is bijzaak)

Nee, dan een goede bedrijfsarts. Dat is andere koek.

Niks pappen en nat houden.

Die komt gewoon regelmatig tot de conclusie dat het verzuim helemaal niet door ziekte verklaard kan worden. Dat mensen met een hernia meestal wél kunnen werken. En dat soms mensen met kanker, gewoon arbeidsmogelijkheden hebben. Die laatste 2 gevallen had ik deze week aan de hand.

Tja. Dan moet je opeens kleur bekennen als werkgever.

Langer meegaan met het verhaal van de werknemer en dus het oordeel van de bedrijfsarts negeren (1). Of je zieke werknemer uitleggen dat hij weer op de werkvloer verwacht wordt (2).

In het eerste geval betaal je onterecht ziekengeld en dreigt uiteindelijk de loonsanctie van UWV. In het tweede geval moet je even een slecht-nieuws-gesprekje voeren.

Deze week merkte ik dat mensen er veel voor over hebben om dat slecht-nieuws-gesprek te vermijden.

En als er dan toch een meningsverschil moet zijn: liever met de casemanager dan de bedrijfsarts of je eigen zieke werknemer 🙂

Lastig hoor, bedrijfsartsen die hun taak zo serieus nemen.

Die softe bedrijfsartsen zijn zo gek niet.

Nooit een conflict.

Lekker zoete broodjes bakken.

© Mark Idzinga